keizersnede

In geval van een keizersnede lijkt het of heel wat problemen voorkomen kunnen worden. Nochtans zijn er andere factoren waar men rekening moet mee houden.

Voorafgaand aan de keizersnede kan het hoofd reeds enige tijd gecomprimeerd hebben gezeten in het bekken. Ook zonder samendrukkende krachten betekent een keizersnede een plotse verandering van het intrauteriene naar de buitenwereld. Deze shock kan zich vertalen in een strain van de membranen (hersenvliezen) die vervolgens het Primair Respiratoir Mechanisme flink kunnen beïnvloeden.   Prematuren ondergaan hierbij nog een grotere stress omdat hun lichaam sowieso nog niet klaar is om zelfs de normale spanningen op te vangen.

Een keizersnede lijkt gemakkelijker voor het kind (en de moeder). Echter, de prikkel die het kind krijgt door zachtjes te worden samengedrukt tijdens de passage door het geboortekanaal is onontbeerlijk om het lichaam ‘levensklaar’ te zetten. Na de geboorte neemt het kind de belangrijke eerste ademhaling. Deze eerste ademhaling zorgt voor een ontplooien of ontvouwen van alle lichaamsstructuren die voorheen samengedrukt zaten. Dit kan reeds moeilijk verlopen na een normale bevalling wanneer de baby ‘meegeniet’ van anaesthetische medicatie of pijnstillers die de moeder toegediend kreeg. Bij een keizersnede is een diepe eerste ademhaling zeldzaam.

Ook hier kan een getrainde toepassing van osteopatische technieken, gesteund op een grondige kennis van anatomie, embryologie en primitieve neurologische reflexen veel hulp bieden. Deze kinderen begeleiden in hun tocht naar vrije ontplooiing en ontwikkeling beïnvloedt niet alleen op een positieve manier het kind in zijn eerste levensmaanden, doch levert tevens op lange termijn heel wat voordeel op.